Μας λένε οι κυβερνώντες, από κοινού σε σύμφωνη συνήχηση με τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (Μ.Μ.Ε) ότι τα μνημόνια  δεσμεύουν νομικώς και τις επόμενες κυβερνήσεις. Ας μην αναλύσω επί του παρόντος το πόσο έωλο είναι αυτό...εξ άλλου είναι "άλλου παππά ευαγγέλιο".       Για να δούμε όμως κάτι: """ Ενα Εθνος έχει το δίκαιον πάντοτε να μετασχηματίση και να μεταλλάξη την νομοθεσίαν του' μιάς γενεάς πρόσωπα δεν ημπορούν να καθυποτάξουν εις τους νόμους των τα πρόσωπα οπού θέλουν γεννηθή κατόπι τους""" (Βελεστινλής, Ρήγας, Νέα Πολιτική Διοίκησις, άρθρο 28, στο: Ρήγα Βελεστινλή Απαντα τα Σωζόμενα, έκδοση: Βουλή των Ελλήνων, τόμος 5ος, σελ.43, Αθήνα, 2000).                                                                                             Αν λοιπόν η Βούληση αυτή του Ρήγα δεν γίνεται "αποδεκτή" από την Ελληνική Βουλή, τότε γιατί η ίδια εκδίδει τα βιβλία του? λέω εγώ τώρα....

      Αλιεύοντας - (επίκαιρη λέξη μιας και σε νομοσχέδιο περί Αλιείας ψηφίστηκαν με νόμους ντροπολογίες, οι προ-απαιτούμενοι από τους δανειστές αποκεφαλισμοί)- αλιεύοντας λοιπόν ειδήσεις από το Διαδίκτυο (γιατί ναι υπάρχουν και εκεί αξιόπιστες ειδήσεις, αρκεί να κουράζεσαι λίγο ψάχνοντας μέσα στους Ωκεανούς και Ωκεανούς σκουπιδιών δήθεν ειδήσεων, που γράφονται από ανθρώπους που δεν ξέρεις και δεν μπορείς να ελέγξεις), βρήκα τον παρακάτω πίνακα στην ιστοσελίδα του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ. Τι μας δείχνει? Τι εμπιστεύονται περισσότερο οι πολίτες 33 χωρών σχετικά με την ενημέρωσή τους' ΜΟΝΟ σε μία (σε ποια άλλη άλλωστε?), εμπιστεύονται οι πολίτες της περισσότερο το INTERNET!!!!!! Άδικα είμαστε σε αυτό το χάλι λέτε? Και προσοχή' έκανα στην αρχή την αντιδιαστολή Καλού (ας πούμε) και Κακού (ας πούμε) Internet.

Αν θέλετε διαβάστε εδώ: Which European country has the most trusted media?

WEFORUM.ORG

Περί Αγίας Σοφίας ο λόγος...
Γέμισαν πάλι τα αυτιά μας με τους λεκτικούς «λεονταρισμούς» των μετριοτήτων της πολιτικής κατά της Τουρκίας. Αυστηρές προειδοποιήσεις, διαβήματα, προειδοποιητικές ανακοινώσεις, αλλαλαγμοί, προσφυγές σε Unesco κ.λ.π. Και εδώ αρχίζουν και πάλι τα γέλια, τα οποία αλίμονο τείνουν να εξελιχθούν σε κλαυθμούς και οδυρμούς για την Πατρίδα μας. Το τραγικό όμως είναι ότι γελάνε ξανά και οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι, αφού «...γνωρίζομεν (γνωρίζουν) ότι κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού...(και) ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ότι του επιβάλλει η αδυναμία του». (Θουκυδίδης Ιστορίες).
Φαίνεται ότι οι Τούρκοι γνωρίζουν καλά ότι η ανθρώπινη φύση είναι αμετάβλητη σε όλες τις εποχές και μελετούν τον δικό μας Θουκυδίδη- σε αντίθεση με εμάς που περί άλλων τυρβάζουμε.
Έτσι, αντί να φροντίζουμε ώστε «...η ειρήνη (να) είναι μακρότερον χρόνον εξασφαλισμένη για εκείνους, οι οποίοι μεταχειρίζονται μεν την στρατιωτική τους δύναμη μόνον υπέρ δικαίας υποθέσεως, φαίνονται όμως συγχρόνως αποφασισμένοι να μην ανεχθούν να αδικούνται από άλλους...» κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα λες και τα επιζητούμε (αφού)...ανέκαθεν έχει (επι)κρατήσει η αρχή ότι ο ασθενέστερος υποκύπτει εις την θέλησιν του ισχυροτέρου». (ξανά ο Θουκυδίδης).
Η Τουρκία μας λέει κατάμουτρα χρόνια τώρα- με αυξανόμενη ένταση επί Σουλτάνου και Χαλίφη; Ερντογάν, ότι «... η έχθρα σας (εσάς των Ελλήνων) μας βλάπτει πολύ ολιγώτερον από την φιλίαν σας’ καθ όσον στα μάτια των υπηκόων μας αυτή (η φιλία) είναι τεκμήριον αδυναμίας, ενώ το μίσος σας είναι τεκμήριον δυνάμεως». (και πάλι ο Θουκυδίδης).
Εμείς λοιπόν, υπήκοοι που θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες και οι «ηγέτες» μας, έχουμε επιλέξει τον ρόλο του ανόητου, του βλάκα, του ηλιθίου, του προβάτου? Μας το λέει ένας άλλος μεγάλος στοχαστής του Μεσαίωνα, ο παρεξηγημένος Νικολό Μακιαβέλλι, ο οποίος εκτιμάει την ισχύ και βλέπει ότι ο κόσμος κυβερνιέται από την ισχύ, όμως η ισχύς αυτή γίνεται αντιληπτή κατά μεγάλο μέρος ως νοημοσύνη, σαν ορθή άσκηση της τεχνικής και σωστή τοποθέτηση απέναντι στις καταστάσεις, δηλαδή σαν μέγεθος εν μέρει πνευματικό. Επομένως ο νικημένος, ο πιό αδύναμος, δεν μπορεί παρά να είναι και λίγο ανόητος, ή εν πάσει περιπτώσει κακός χειριστής της πολιτικής τεχνικής. (ΕΡΓΑ ΝΙΚΟΛΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ, Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια Τάκη Κονδύλη, εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1984, σελ. 57.
Βέβαια, που καιρός για σκέψη και στοχασμό στην Πατρίδα μας αυτήν την εποχή! Η πνευματική, ηθική, κοινωνική, οικονομική κρίση έχουν δημιουργήσει τόσες εσωτερικές αντιφάσεις που «επιδρούν παραλυτικά στους ανίσχυρους (βλέπε Ελλάς) , ενώ αποδεσµεύουν επεκτατικές δυνάµεις σε όσους έχουν εκ των πραγµάτων ένα τέτοιο γεωπολιτικό δυναµικό, ώστε δεν τους αποµένει παρά το άλµα ή η φυγή προς τα εµπρός (βλέπε Τουρκία), λέει ο αείμνηστος και Μέγιστος Παναγιώτης Κονδύλης στο εξίσου Μέγιστο έργο του “Θεωρία του Πολέμου”.
 
Ως επίμετρο σας παραθέτω επακριβώς την παρακάτω ΠΡΟΒΛΕΨΗ του Κονδύλη, εν έτει 1997.

“Η Ελλάδα µεταβάλλεται σταθερά σε χώρα µε περιορισµένα κυριαρχικά δικαιώµατα, δηλαδή δικαιώµατα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. Η διακήρυξη «δεν παραχωρούµε τίποτε» δεν έχει έµπρακτο αντίκρυσµα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιµες ώρες τις µεσολαβητικές προσπάθειες των Ηνωµένων Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν µε παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγµατα το βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας µε την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύοντας έτσι άθελά της πόσο είναι πιθανό να µετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς µέσω του «ευρωπαϊκού δρόµου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων».

Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλµένοι ή έστω συζητήσιµοι χειρισµοί. Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόµενα µιας βαθύτερης ιστορικής κόπωσης, µιας προϊούσας, ηδονικής µάλιστα παράλυσης. Στον βαθµό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέµου θα αποµακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόµα ηδονικότερη, εφ' όσον η υποχωρητικότητα θα αµείβεται µε αµερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόµενος Βαλκάνιος, και επίσης µε δάνεια και δώρα για να χρηµατοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισµός. Απ' αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγµατικότητα θα συνιστά κάµψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναµικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονοµάζουν «πολιτισµένη συµπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισµού» και «εξευρωπαϊσµό».

Πράγµατι, το σηµερινό δίληµµα είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήµµατος αυτού, η ανατροπή των σηµερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισµών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον όποιο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.

Οι µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσµο, δεν έχουν το ανάστηµα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήµατα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους, ίσως να καταρρεύσουν ακόµα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν µπροστά στη µεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεµο γιατί, αν ο πόλεµος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεµος θα συνεχίσει µια σπασµωδική πολιτική; Οι ευρύτερες µάζες, καθοδηγούµενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσµης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόµενες γαλανόλευκα ράκη, οπότε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν µόνιµα µε παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαµε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαµηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του µέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάµεσα σ' ό,τι παράγεται και σ' ό,τι καταναλώνεται, µε αποτέλεσµα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου. Αν λάβουµε υπ' όψιν µας µόνον όσα πράττονται και αφήσουµε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόµαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον ορό να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγµατα, ώστε κανείς να µην έχει την άµεση ευθύνη, και επίσης υπό τον ορό να τεχνουργηθούν απροσµάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαιστικές», αδιάφορο). Τις τραγωδίες ή τις κωµωδίες, που µπορούν να περιγράψουν µε τις αρµόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εµένα µου έρχεται στον νου η τετριµµένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυµοσοφία: όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιµάται.”

Κ α λ η ν ύ χ τ α  σας!!!

Υ.Σ. Οι λέξεις μέσα σε παρένθεση στο δικό μου κείμενο, έχουν μπει εντός των λεγόμενων του Θουκυδίδη προς διευκόλυση της αναγνωσιμότητας.

Τώρα που καταλάγιασε και η τελευταία τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο, μερικά λόγια σχετικά με την Μητροπολιτική Αστυνομία. Έτσι λοιπόν, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον χειρισμό της υπόθεσης αλλά και στην δημόσια επικοινωνιακή διαχείριση, τον είχε η ίδια η Αστυνομία και όχι το Υπουργείο. Αυτό έγινε ακόμα πιό φανερό από το ότι τα Μ.Μ.Ε δεν απευθύνονταν στο Υπουργείο για πληροφορίες αλλά στο Αρχηγείο της Αστυνομίας. Αυτή η ΕΞΕΧΟΥΣΑ θέση της Αστυνομίας ήταν ενδεικτική της ισορροπημένης σχέσης μεταξύ της πολιτικής και του θεσμού της Αστυνομίας στην Βρετανία. Η Αστυνομία ως Θεσμός πρέπει να είναι πολιτικώς τελείως ανεξάρτητη αλλά και αποτελεσματικά ελεγχόμενη και υπόλογη για τις πράξεις της. Μόνο τότε μπορεί να καταστεί άξια εμπιστοσύνης στο μέγιστο δυνατόν βαθμό. Σε αντίθετη περίπτωση βλέπουμε τι γίνεται" με το παραμικρό στοχοποιείται ως αντικείμενο χλευασμού και απαξίωσης και παρεμποδίζεται εμμέσως πλην αποτελεσματικώς το απαραίτητο αίσθημα υψηλής αυτοπεποίθησης και επαγγελματισμού. Παραδόξως, η Ελληνική Αστυνομία στηριζόμενη ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ στο φιλότιμο της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπηρετούντων, στην ευελιξία και την προσαρμοστικότητα του ¨μυαλού¨του Ελληνα αστυνομικού και σε πολλά άλλα, στέκει ψηλά στην εκτίμηση των πολιτών. Δυστυχώς- και σε πλήρη αντίθεση με την Βρετανία αλλά και άλλες χώρες- το ¨καπέλωμα" των εκάστοτε πολιτικών προισταμένων χρησιμεύει μόνο σε αυτό ακριβώς' στην επιτυχία να βάζουν να καπελάκι τους και να ιδιοποιούνται αυτήν και στην αποτυχία να βγάζουν το καπελάκι τους και να αποχαιρετούν τα εξιλαστήρια θύματα. Αυτά τα ολίγα…

  Εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον η πλανητικοποίηση της ζωής της ανθρωπότητος είναι γεγονός. Στην λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση οφείλεται το ότι Άνθρωποι, γνώσεις, πολιτισμοί, εμπορεύματα, πολιτικές, μεταβολές στο φυσικό περιβάλλον, μεταφέρονται με απίστευτη ταχύτητα παντού στον πλανήτη.

Το φαινόμενο αυτό οδήγησε στην ανάγκη άσκησης παγκόσμιας πολιτικής σε όλους τους τομείς, καθώς και στην διαμόρφωση νέων κέντρων απ όπου ασκείται αυτή η πολιτική.

Οδηγεί επίσης στην μετάλλαξη των τοπικών πολιτισμών, που όμως όσο και αν αλλάζουν λόγω της αλληλεπίδρασης μεταξύ τους και λόγω της ένταξής τους σε διεθνή συστήματα αναφοράς δεν θα απαλλαγούν από τις ιδιαιτερότητές τους.

            Η Ελλάδα θα μπορούσε ίσως σε αυτή την καινούργια πραγματικότητα να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο τόσο στην άσκηση παγκόσμιας πολιτικής όσο και κυρίως ως κέντρο άσκησης αυτής της πολιτικής σε ορισμένους τουλάχιστον τομείς, για τους παρακάτω λόγους:

- Η Ελλάδα είναι, μαζί με την Κίνα και το Ισραήλ, και περισσότερο από αυτές τις δύο χώρες, ένα ζωντανό μνημείο μέσα από το οποίο δίνεται η δυνατότητα στην ανθρωπότητα να εξερευνά και να αναγνωρίζει τον εαυτό της. Είναι ένας «Ανθρωπιστικός Ομφαλός». Η γεωγραφική της θέση και η ιστορική- πολιτισμική της παράδοση είναι τέτοια που θα μπορούσε να ευνοήσει την διεθνή παρουσία της ως πόλου συνάντησης της Ανατολής με την Δύση, του Νότου με τον Βορρά, διαφορετικών πολιτισμών μεταξύ τους.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να ασκεί μια παγκόσμια γοητεία, να έχει μια παγκόσμια αίγλη χάρη στο παρελθόν της. Και οι μύθοι έχουν την αξία τους, την ρεαλιστική τους διάσταση.

- Τομείς στους οποίους πρωτίστως θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε να παίξουμε έναν ρόλο διεθνούς και προστατευόμενου κέντρου διαπολιτισμικής συνάντησης και επικοινωνίας είναι ο Πολιτισμός, η Οικολογία και η Πολιτική.

Μια διεθνής Ακαδημία επιστημών-γραμμάτων-τεχνών υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε, ένα Κέντρο Παγκόσμιας Ιστορίας και διαπολιτισμικής συνάντησης, ένα Κέντρο παγκόσμιας προστασίας του Περιβάλλοντος, διεθνή πανεπιστήμια φιλοσοφίας, ιστορίας, πολιτικής, γλωσσολογίας κ.λ. θα μπορούσαν να έχουν την έδρα τους σε διάφορα σημεία της Χώρας’ στην Αλεξανδρούπολη, στην Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς, στην Λέσβο, στην Αμφίπολη, στην Κρήτη, στην Μεγίστη (Καστελόριζο) κ.ο.κ.

Προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι βέβαια η ριζική επανανακάλυψη του ελληνικού πολιτισμού. Παιδεία με ανάλογη ιεράρχηση αξιών και στόχων,

συνεννόηση, επικοινωνία, σεβασμός των ανθρώπων και της φύσης..

  Εν μέσω γενικότερης κρίσης στην πατρίδα μας, επιτελείται ένα από τα πολλά που μια Υπερδομή- Σύστημα μεθοδεύει’ την συστηματική και αν είναι δυνατόν αποκλειστική κατεύθυνση της όποιας σκέψης σε ένα θέμα που «καίει»- στην οικονομία εν προκειμένω- ξεχνώντας όλα τα άλλα που συμβαίνουν για εμάς αλλά χωρίς εμάς. Σήμερα λοιπόν, περί εθνικής ταυτότητος ο λόγος και ειδικότερα βορείως ημών. 

 Οι  χειραγωγήσεις  της συλλογικής μνήμης εμφανίστηκαν κατά την διαδικασία δημιουργίας των βαλκανικών κρατών, περί τα μέσα του 19^ου αιώνα. Τα νεοδημιουργηθέντα κράτη είχαν ζωτικό συμφέρον να δημιουργήσουν μια εθνική ταυτότητα, και έτσι τόνιζαν την εδαφική, πολιτισμική ακόμα και φυλετική τους συνέχεια με τον Μεσαίωνα, ενισχύοντας τοιουτοτρόπως την ύπαρξή τους και τις εδαφικές τους διεκδικήσεις. Η πρώτη Γιουγκοσλαβία (1918-1941) ήταν προϊόν μιας εκτεταμένης ιστορικής κατασκευής, με την οποία έγινε απόπειρα να ενοποιηθούν τρεις διαφορετικές κοινότητες σε ένα έθνος. Η δεύτερη Γιουγκοσλαβία (1943-1991) ιδρύθηκε επίσης μέσα από μια ακόμα πιο φιλόδοξη ιστορική κατασκευή. Το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε, όπως και προηγουμένως, αιματηρό και τραγικό. Κι όμως, ενώ και η δεύτερη Γιουγκοσλαβία διαλυόταν, οι διάδοχοί της εμπιστεύονταν και πάλι τις ιστορικές ανακατασκευές και τις χαλκεύσεις της ιστορίας, για να θεμελιώσουν τη νομιμότητά τους.

Στην βαλκανική και σλαβική ενδοχώρα, που υπαγόταν άμεσα στην βυζαντινή ζώνη επιρροής, το έθνος επεδίωξε να επενδυθεί το κράτος, ώστε να επιβεβαιωθεί και πολιτειακά, σε αντίθεση με την δυτική Ευρώπη όπου το κράτος δημιούργησε το έθνος.  Είναι ένας από τους λόγους που οι βαλκανικοί λαοί οδηγήθηκαν στην εθνική ελευθερία μέσα από επαναστάσεις και απελευθερωτικούς πολέμους. 

Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η FYROM. Στην περίπτωσή της θα επαναληφθεί το δυτικο-ευρωπαικό προηγούμενο. Το κράτος θα κληθεί να δημιουργήσει το έθνος. Θα επιδιωχθεί η υποστήριξή του και στην πρόσδεση της ιστορίας στην γεωγραφία, αφού στο μέτρο που το κράτος προσδιορίζει το έθνος δεν επιτρέπεται η εκδήλωση στο εσωτερικό του διαφοροποιήσεων εθνολογικού περιεχομένου[1].

Η εθνογενετική διαδικασία που επέλεξε η FYROM εγείρει αλυτρωτικό πρόβλημα. Το νέο εθνογενετικό δόγμα των κατοίκων της FYROM, εντοπίζει τις ρίζες τους πίσω στην κλασική ελληνική αρχαιότητα, σφετεριζόμενη ενός παρελθόντος που έχει καταγραφεί στα χρονικά της ελληνικής κληρονομιάς σχεδόν μια χιλιετία πριν από την άφιξη του σλαβικών φύλων στην περιοχή. Η πολιτική της FYROM προσπαθεί να ενώσει υπό μία ταυτότητα τις διαφορετικές ομάδες που απαρτίζουν τον πληθυσμό της και να θεμελιώσει τις ιδιαιτερότητές τους εφευρίσκοντας την ιστορία τους. Αναζητείται «συνέχεια» η οποία στην δεδομένη χρονική στιγμή θα τους φανεί οικεία και ταιριαστή…[2].

Έτσι, ο σχηματισμός εθνοτικής συλλογικής ταυτότητας για τους κατοίκους της FYROM, είναι παραπλανητικός αφού η τεκμηρίωση αυτής της ταυτότητας του παρελθόντος γίνεται με την επιλεκτική επίκληση της ιστορίας.

Εν κατακλείδι, σε θέματα εθνικών υποστάσεων είναι καλύτερα να προσέχουμε το πραγματικό ιστορικό πλαίσιο μάλλον παρά το μυθικό ιστορικό βάθος των εθνικών ταυτοτήτων, αφού τα γεγονότα τείνουν να εμποδίζουν  την συγγραφή καλής μυθοπλασίας._

(Εργασία μου στο Ε.Κ.Π.Α- Γεωπολιτική).

---

[1] Κοντογιώργης, Γ., Η μυθοπλασία στην Ιστορία, περ. Αρδην, τ. 65, Ιούνιος- Ιούλιος 2007, σελ. 65.

[2] Wallerstein, Immanuel, Σύγκρουση Πολιτισμών;, μτφρ. Μαρκέτος, Σπύρος, Φωτεινού, Ελίνα, Θύραθεν, Θεσσαλονίκη, 2011, σελ. 53.

Ο (διακηρυγμένος και σιγοκαίων) Πόλεμος άρχισε!

            Φίλοι μου λάβετε θέσεις.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΩΣ και μόνο σκεπτόμενος, σας λέω ότι οφείλουμε να πούμε ένα ηχηρό Bye bye στην (Γερμανική) Ευρώπη και να ταχθούμε ανοιχτά με τις Η.Π.Α, και την Βρετανία.

Γιατί παίρνω αυτήν την θέση; δεν θα μακρηγορήσω.

Γεωπολιτικώς λοιπόν Η.Π.Α και Γερμανία ήταν ανέκαθεν σε σύγκρουση συμφερόντων (για να το θέσω πιο εύηχα!)  Η Γερμανική Γεωγραφική Σχολή- η ιδρυτική Σχολή της Γεωπολιτικής, δια του ιδρυτή της Friedrich Ratzel (1844-1904) και του πνευματικού του τέκνου Karl Haushofer (1869-1946) πίστευε ότι η Γεωπολιτική θα είναι και πρέπει να είναι η γεωγραφική συνείδηση του κράτους και ότι ο κόσμος πρέπει να είναι χωρισμένος σε 4 ζώνες (Παναμερικανική, Ευραφρικανική, Πανρωσική και Ασιατική, με τις Ζώνες του Βορρά να περικλείουν τα εκάστοτε ηγεμονεύοντα κράτη). Σας λέει κάτι αυτό; για φανταστείτε λίγο τις παραπάνω ζώνες’ π.χ. η Ευραφρικανική- που μας αφορά άμεσα, Βόρεια έχει την Ευρώπη- βλέπε Γερμανία και Νότια την Αφρική και τις Αραβικές Χώρες! Surprise!!!.

Πάμε παρακάτω:

Η Αγγλοσαξονική Σχολή της Γεωπολιτικής, η οποία επηρεάστηκε βαθύτατα από την Γερμανική Σχολή τόνιζε και αυτή, δια του ιδρυτή της Αγγλου Sir Halford Mackinder (1861-1947) και του συνεχιστή της σκέψης του Αμερικανού Nickolas Spykman (1893-1943), την Οικονομικο-γεωγραφική διάσταση της Γεωπολιτικής Σκέψης και ότι οι Γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί στον πλανήτη καθορίζονται από την κεντρική Ζώνη Αξονα Heartland, όπου ανήκουν οι χερσαίες δυνάμεις και τα κράτη που ανήκουν στον Εξωτερικό Νησιωτικό Δακτύλιο. Στην κεντρική Ζώνη τοποθετείται η Ρωσία και η Γερμανία και στην Εξωτερική Νησιωτική οι Η.Π.Α, Βρετανία.

Επειδή λοιπόν οι σχέσεις των κρατών πάντα ήταν και θα είναι σε Γεωπολιτικά πλαίσια, σκεφτόμενοι την προηγούμενη ιστορία των τελευταίων 140 χρόνων, βλέποντας την ανοιχτή πλέον σύγκρουση των Χερσαίων δυνάμεων με τις Νησιωτικές, την Βρετανία που έγκαιρα διήδε τι έρχεται και «την έκανε», και το ότι πάντα οι Νησιωτικές δυνάμεις κέρδιζαν (θυμηθείτε και τους Θουκυδίδη και Θεμιστοκλή με το Μέγα το της Θαλάττης κράτος, προσθέτοντας ότι άλλο εσείς θέλετε για την Ευρώπη που βλέπετε (εγώ μέχρι εδώ με την ανάλυσή μου), λέω Ευρώπη τέλος.

Υ.Σ. Ολες τα παραπάνω γραφόμενα είναι προιόν μελέτης της Γεωπολιτικής επιστήμης, αφουγρασμού της επικαιρότητας και σκέψεών μου’ εδράζονται δε αποκλειστικώς σε επιστημονικά στοιχεία που ελήφθησαν από Βιβλία κυρίως του καθηγητού μου Ι. Μάζη. Μακριά από εμένα κάθε είδους πολιτική προσέγγιση. Απλούστατα ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙ.

...δείτε τι γράφεται στον Τύπο:

Κλιμακώνεται η ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας

Συνεχίζουν να «διασταυρώνουν τα ξίφη τους» ΗΠΑ και Γερμανία στον απόηχο της συνύπαρξης του Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ με την Γερμανίδα καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ στην Ταορμίνα της Ιταλίας για τη σύνοδο των G7 και την σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, η οποία έχει οδηγήσει σε πόλεμο δηλώσεων μεταξύ των δύο πλευρών. Νωρίτερα την Τρίτη, ο Ντόναλντ Τραμπ προχώρησε σε μία προκλητική ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα στο Twitter, χαρακτηρίζοντας την στάση της Γερμανίας «πολύ κακή για τις ΗΠΑ». «Έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΟ εμπορικό έλλειμμα με τη Γερμανία, και επιπροσθέτως πληρώνουν ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΑ από αυτά που θα έπρεπε για το ΝΑΤΟ και τον στρατό. Είναι πολύ κακό για τις ΗΠΑ. Αυτό θα αλλάξει», έγραψε χαρακτηριστικά ο ίδιος. Ο Αμερικανός πρόεδρος είχε τονίσει κατά την ομιλία του στην σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες πριν από μερικές ημέρες ότι η πλειοψηφία των μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας δεν ανταποκρίνεται στις οικονομικές της υποχρεώσεις, γεγονός το οποίο είναι άδικο για τον αμερικανικό λαό.Το εν λόγω σχόλιο αποτελεί μάλλον απάντηση σε δήλωση της Γερμανίδας καγκελαρίου την Κυριακή, ενώπιον υποστηρικτών της στο Μόναχο, όπου ανέφερε ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει «να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους» και να μην αναμένουν υποστήριξη από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.