Τηλεβόλο - Televolo

Περί Αγίας Σοφίας ο λόγος...
Γέμισαν πάλι τα αυτιά μας με τους λεκτικούς «λεονταρισμούς» των μετριοτήτων της πολιτικής κατά της Τουρκίας. Αυστηρές προειδοποιήσεις, διαβήματα, προειδοποιητικές ανακοινώσεις, αλλαλαγμοί, προσφυγές σε Unesco κ.λ.π. Και εδώ αρχίζουν και πάλι τα γέλια, τα οποία αλίμονο τείνουν να εξελιχθούν σε κλαυθμούς και οδυρμούς για την Πατρίδα μας. Το τραγικό όμως είναι ότι γελάνε ξανά και οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι, αφού «...γνωρίζομεν (γνωρίζουν) ότι κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού...(και) ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ότι του επιβάλλει η αδυναμία του». (Θουκυδίδης Ιστορίες).
Φαίνεται ότι οι Τούρκοι γνωρίζουν καλά ότι η ανθρώπινη φύση είναι αμετάβλητη σε όλες τις εποχές και μελετούν τον δικό μας Θουκυδίδη- σε αντίθεση με εμάς που περί άλλων τυρβάζουμε.
Έτσι, αντί να φροντίζουμε ώστε «...η ειρήνη (να) είναι μακρότερον χρόνον εξασφαλισμένη για εκείνους, οι οποίοι μεταχειρίζονται μεν την στρατιωτική τους δύναμη μόνον υπέρ δικαίας υποθέσεως, φαίνονται όμως συγχρόνως αποφασισμένοι να μην ανεχθούν να αδικούνται από άλλους...» κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα λες και τα επιζητούμε (αφού)...ανέκαθεν έχει (επι)κρατήσει η αρχή ότι ο ασθενέστερος υποκύπτει εις την θέλησιν του ισχυροτέρου». (ξανά ο Θουκυδίδης).
Η Τουρκία μας λέει κατάμουτρα χρόνια τώρα- με αυξανόμενη ένταση επί Σουλτάνου και Χαλίφη; Ερντογάν, ότι «... η έχθρα σας (εσάς των Ελλήνων) μας βλάπτει πολύ ολιγώτερον από την φιλίαν σας’ καθ όσον στα μάτια των υπηκόων μας αυτή (η φιλία) είναι τεκμήριον αδυναμίας, ενώ το μίσος σας είναι τεκμήριον δυνάμεως». (και πάλι ο Θουκυδίδης).
Εμείς λοιπόν, υπήκοοι που θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες και οι «ηγέτες» μας, έχουμε επιλέξει τον ρόλο του ανόητου, του βλάκα, του ηλιθίου, του προβάτου? Μας το λέει ένας άλλος μεγάλος στοχαστής του Μεσαίωνα, ο παρεξηγημένος Νικολό Μακιαβέλλι, ο οποίος εκτιμάει την ισχύ και βλέπει ότι ο κόσμος κυβερνιέται από την ισχύ, όμως η ισχύς αυτή γίνεται αντιληπτή κατά μεγάλο μέρος ως νοημοσύνη, σαν ορθή άσκηση της τεχνικής και σωστή τοποθέτηση απέναντι στις καταστάσεις, δηλαδή σαν μέγεθος εν μέρει πνευματικό. Επομένως ο νικημένος, ο πιό αδύναμος, δεν μπορεί παρά να είναι και λίγο ανόητος, ή εν πάσει περιπτώσει κακός χειριστής της πολιτικής τεχνικής. (ΕΡΓΑ ΝΙΚΟΛΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ, Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια Τάκη Κονδύλη, εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1984, σελ. 57.
Βέβαια, που καιρός για σκέψη και στοχασμό στην Πατρίδα μας αυτήν την εποχή! Η πνευματική, ηθική, κοινωνική, οικονομική κρίση έχουν δημιουργήσει τόσες εσωτερικές αντιφάσεις που «επιδρούν παραλυτικά στους ανίσχυρους (βλέπε Ελλάς) , ενώ αποδεσµεύουν επεκτατικές δυνάµεις σε όσους έχουν εκ των πραγµάτων ένα τέτοιο γεωπολιτικό δυναµικό, ώστε δεν τους αποµένει παρά το άλµα ή η φυγή προς τα εµπρός (βλέπε Τουρκία), λέει ο αείμνηστος και Μέγιστος Παναγιώτης Κονδύλης στο εξίσου Μέγιστο έργο του “Θεωρία του Πολέμου”.
 
Ως επίμετρο σας παραθέτω επακριβώς την παρακάτω ΠΡΟΒΛΕΨΗ του Κονδύλη, εν έτει 1997.

“Η Ελλάδα µεταβάλλεται σταθερά σε χώρα µε περιορισµένα κυριαρχικά δικαιώµατα, δηλαδή δικαιώµατα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. Η διακήρυξη «δεν παραχωρούµε τίποτε» δεν έχει έµπρακτο αντίκρυσµα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιµες ώρες τις µεσολαβητικές προσπάθειες των Ηνωµένων Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν µε παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγµατα το βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας µε την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύοντας έτσι άθελά της πόσο είναι πιθανό να µετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς µέσω του «ευρωπαϊκού δρόµου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων».

Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλµένοι ή έστω συζητήσιµοι χειρισµοί. Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόµενα µιας βαθύτερης ιστορικής κόπωσης, µιας προϊούσας, ηδονικής µάλιστα παράλυσης. Στον βαθµό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέµου θα αποµακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόµα ηδονικότερη, εφ' όσον η υποχωρητικότητα θα αµείβεται µε αµερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόµενος Βαλκάνιος, και επίσης µε δάνεια και δώρα για να χρηµατοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισµός. Απ' αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγµατικότητα θα συνιστά κάµψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναµικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονοµάζουν «πολιτισµένη συµπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισµού» και «εξευρωπαϊσµό».

Πράγµατι, το σηµερινό δίληµµα είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήµµατος αυτού, η ανατροπή των σηµερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισµών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον όποιο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.

Οι µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσµο, δεν έχουν το ανάστηµα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήµατα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους, ίσως να καταρρεύσουν ακόµα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν µπροστά στη µεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεµο γιατί, αν ο πόλεµος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεµος θα συνεχίσει µια σπασµωδική πολιτική; Οι ευρύτερες µάζες, καθοδηγούµενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσµης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόµενες γαλανόλευκα ράκη, οπότε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν µόνιµα µε παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαµε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαµηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του µέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάµεσα σ' ό,τι παράγεται και σ' ό,τι καταναλώνεται, µε αποτέλεσµα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου. Αν λάβουµε υπ' όψιν µας µόνον όσα πράττονται και αφήσουµε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόµαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον ορό να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγµατα, ώστε κανείς να µην έχει την άµεση ευθύνη, και επίσης υπό τον ορό να τεχνουργηθούν απροσµάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαιστικές», αδιάφορο). Τις τραγωδίες ή τις κωµωδίες, που µπορούν να περιγράψουν µε τις αρµόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εµένα µου έρχεται στον νου η τετριµµένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυµοσοφία: όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιµάται.”

Κ α λ η ν ύ χ τ α  σας!!!

Υ.Σ. Οι λέξεις μέσα σε παρένθεση στο δικό μου κείμενο, έχουν μπει εντός των λεγόμενων του Θουκυδίδη προς διευκόλυση της αναγνωσιμότητας.