Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

  Εν μέσω γενικότερης κρίσης στην πατρίδα μας, επιτελείται ένα από τα πολλά που μια Υπερδομή- Σύστημα μεθοδεύει’ την συστηματική και αν είναι δυνατόν αποκλειστική κατεύθυνση της όποιας σκέψης σε ένα θέμα που «καίει»- στην οικονομία εν προκειμένω- ξεχνώντας όλα τα άλλα που συμβαίνουν για εμάς αλλά χωρίς εμάς. Σήμερα λοιπόν, περί εθνικής ταυτότητος ο λόγος και ειδικότερα βορείως ημών. 
 Οι  χειραγωγήσεις  της συλλογικής μνήμης εμφανίστηκαν κατά την διαδικασία δημιουργίας των βαλκανικών κρατών, περί τα μέσα του 19ου αιώνα. Τα νεοδημιουργηθέντα κράτη είχαν ζωτικό συμφέρον να δημιουργήσουν μια εθνική ταυτότητα, και έτσι τόνιζαν την εδαφική, πολιτισμική ακόμα και φυλετική τους συνέχεια με τον Μεσαίωνα, ενισχύοντας τοιουτοτρόπως την ύπαρξή τους και τις εδαφικές τους διεκδικήσεις. Η πρώτη Γιουγκοσλαβία (1918-1941) ήταν προϊόν μιας εκτεταμένης ιστορικής κατασκευής, με την οποία έγινε απόπειρα να ενοποιηθούν τρεις διαφορετικές κοινότητες σε ένα έθνος. Η δεύτερη Γιουγκοσλαβία (1943-1991) ιδρύθηκε επίσης μέσα από μια ακόμα πιο φιλόδοξη ιστορική κατασκευή. Το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε, όπως και προηγουμένως, αιματηρό και τραγικό. Κι όμως, ενώ και η δεύτερη Γιουγκοσλαβία διαλυόταν, οι διάδοχοί της εμπιστεύονταν και πάλι τις ιστορικές ανακατασκευές και τις χαλκεύσεις της ιστορίας, για να θεμελιώσουν τη νομιμότητά τους.
Στην βαλκανική και σλαβική ενδοχώρα, που υπαγόταν άμεσα στην βυζαντινή ζώνη επιρροής, το έθνος επεδίωξε να επενδυθεί το κράτος, ώστε να επιβεβαιωθεί και πολιτειακά, σε αντίθεση με την δυτική Ευρώπη όπου το κράτος δημιούργησε το έθνος.  Είναι ένας από τους λόγους που οι βαλκανικοί λαοί οδηγήθηκαν στην εθνική ελευθερία μέσα από επαναστάσεις και απελευθερωτικούς πολέμους. 
Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η FYROM. Στην περίπτωσή της θα επαναληφθεί το δυτικο-ευρωπαικό προηγούμενο. Το κράτος θα κληθεί να δημιουργήσει το έθνος. Θα επιδιωχθεί η υποστήριξή του και στην πρόσδεση της ιστορίας στην γεωγραφία, αφού στο μέτρο που το κράτος προσδιορίζει το έθνος δεν επιτρέπεται η εκδήλωση στο εσωτερικό του διαφοροποιήσεων εθνολογικού περιεχομένου[1].
Η εθνογενετική διαδικασία που επέλεξε η FYROM εγείρει αλυτρωτικό πρόβλημα. Το νέο εθνογενετικό δόγμα των κατοίκων της FYROM, εντοπίζει τις ρίζες τους πίσω στην κλασική ελληνική αρχαιότητα, σφετεριζόμενη ενός παρελθόντος που έχει καταγραφεί στα χρονικά της ελληνικής κληρονομιάς σχεδόν μια χιλιετία πριν από την άφιξη του σλαβικών φύλων στην περιοχή. Η πολιτική της FYROM προσπαθεί να ενώσει υπό μία ταυτότητα τις διαφορετικές ομάδες που απαρτίζουν τον πληθυσμό της και να θεμελιώσει τις ιδιαιτερότητές τους εφευρίσκοντας την ιστορία τους. Αναζητείται «συνέχεια» η οποία στην δεδομένη χρονική στιγμή θα τους φανεί οικεία και ταιριαστή[2].
Έτσι, ο σχηματισμός εθνοτικής συλλογικής ταυτότητας για τους κατοίκους της FYROM, είναι παραπλανητικός αφού η τεκμηρίωση αυτής της ταυτότητας του παρελθόντος γίνεται με την επιλεκτική επίκληση της ιστορίας.
Εν κατακλείδισε θέματα εθνικών υποστάσεων είναι καλύτερα να προσέχουμε το πραγματικό ιστορικό πλαίσιο μάλλον παρά το μυθικό ιστορικό βάθος των εθνικών ταυτοτήτων, αφού τα γεγονότα τείνουν να εμποδίζουν  την συγγραφή καλής μυθοπλασίας._
(Εργασία μου στο Ε.Κ.Π.Α- Γεωπολιτική).



[1] Κοντογιώργης, Γ., Η μυθοπλασία στην Ιστορία, περ. Αρδην, τ. 65, Ιούνιος- Ιούλιος 2007, σελ. 65.
[2] WallersteinImmanuelΣύγκρουση Πολιτισμών;, μτφρ. Μαρκέτος, Σπύρος, Φωτεινού, Ελίνα, Θύραθεν, Θεσσαλονίκη, 2011, σελ. 53.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου